BLOG: ATLANTISCHE OVERSTEEK

BLOG: ATLANTISCHE OVERSTEEK

DOOR EEN OPSTAPPER GEMAAKT.

Waarom hebben zoveel mensen deze Atlantische oversteek op hun bucketlijst staan? Is het omdat het wel stoer staat als je vertelt dat je de oceaan over gaat zeilen?

Wilde je eigenlijk ‘Il Camino’ gaan lopen maar dacht je dat zeilen misschien minder vermoeiend zou zijn om tot diep innerlijk inzicht te komen? Met als voordeel dat je daarbij niet voor je eigen slaapplaats en eten en drinken hoeft te zorgen?

Of is het omdat je simpelweg dol op zeilen bent?

Ieder van ons zal zijn eigen gedachten en motieven gehad hebben om twee weken geleden op Sint Maarten aan te monsteren aan boord van de Eendracht. Het einddoel zijn de Azoren, maar hoe gaat deze persoonlijke reis? Welke koers en einddoel staat daar voor in het kompas. Of, moeten we het de sterren vragen?

Hoe dan ook, ieder van ons heeft zijn verhaal. En dat maakt met name deze reis op de Eendracht zo interessant. Ik heb me voorgenomen me totaal over te geven aan het ritme van het schip, de wind, de golven en de (blauwe) wacht van de dag. Wacht even, schreef ik daar nou zojuist ‘over te geven’. Ik, als immer controle houdende Amersfoortse die het heel fijn vind dat dingen gaan zoals ik me dat voor ogen heb? Daar hebben we gelijk het geheim van de Eendracht te pakken. Overgave… totale overgave en niet meer (teveel) zelf nadenken.

Of, maken we deze reis om weer (voor de ouderen) of voor het eerst (voor de jongeren) te ervaren hoe het is om zonder telefoon te leven, zonder TV en wereldnieuws. Zoals dat ‘vroeger’ was als je ging trekken in Frankrijk of Italie. Je was ‘van de wereld’. Daar was toen niet veel voor nodig. Nu moet je daar de Atlantische Oceaan voor oversteken om jezelf los te maken van al dit.

Maar losmaken is ook ‘opnieuw’ verbinden. Voor alles wat je loslaat komt iets nieuws (kijk eens waar de frisse oceaanwind in je hoofd je toe brengt….). Het verbinden op de Eendracht zit ‘m in het luisteren en nieuwsgierig zijn naar de verhalen van de mede-zeilers. Maar ook je eigen verhaal kwijt kunnen. Hoe fijn is dat? Er is tijd en aandacht voor.

En dat alles tussen het zeilen door. Want dat is wat we doen. We zeilen!!! Het gaat 24 uur non stop door. Zelfs als we korte momenten niet kunnen zeilen, motoren we door. Er staat constant iemand van ons, samen met de stuurman, aan het roer. De zeilen moeten gehesen worden of dan weer gestreken… het gaat maar door. Zeilen is intensief en slokt je helemaal op. Het is fysiek vermoeiend maar geeft ook een kick! Als we straks op de Azoren aankomen en deze reis volbracht is, zal ik denken….wat kan nog moeilijk zijn in vergelijking met de Atlantische Oceaan ‘bedwingen’.

De diepe facinatie en bewondering die ik al had voor de oude zeevaarders worden nog groter als wij van de stuurmannen Wouter, Bert en Leo (aka Jos) mogen mee helpen met het weerbericht maken. We observeren de sterren, zon, golven, wolken en meten de temperatuur. Verder leren ze ons het roer recht te houden. Zo ging het altijd al en zo gaat het, ondanks alle moderne apparatuur nog steeds.

Onze schipper geeft ons regelmatig updates over de koers en het weer en blijft daarbij ‘immer optimistisch’.

De bootsmannen Stefan en Rutger (die ook nog een enorme playlist met heel foute muziek heeft), hebben armen als kabels en ogen overal en leren ons, met veel geduld, welke lijnen te bedienen en wat te doen. We gespen ons vast aan de giek alsof het niks is…..

Ook onze eigen kwartiermeesters Hans, Janine, Nicole en Peter (tevens de grote gangmaker van de polonaise aan boord) blijven ons met niet aflatend geduld begeleiden.

Waardevolle tips over ‘hoe te overleven in een onderzeeboot’ krijgen we van machinist Bert: ‘vooral niet ‘over boord plassen’ want daar maak je geen vrienden mee…’

Onze doktor Caroline observeert ons dagelijks en is inmiddels toegevoegd aan de keukenbrigade als taartenbakster. Ja, onze keukenbrigade met kok Yvonne en bitterballen- en wentelteefjes koning Peter. Met de pannen vastgebonden en ‘glijdend’ door de keuken zorgen ze meer dan goed voor ons. GEWELDIG!

Alsof windkracht 8 nog niet genoeg uitdaging was, hebben we ook nog een moordspel gespeeld. Inmiddels is bijna iedereen vermoord, inclusief onze schipper die daar nog ‘immer optimistisch’ onder blijft.

Gisteren waren we ‘half weg’. En dat werd uitgebreid op de brug gevierd. In een heerlijk zonnetje, in badkleding en met de foute muziek van Rutger en bitterballen!!!!

Maar ‘half weg’ is ook ‘bijna thuis’…. Zo jammer dat onze schipper vermoord is anders had ik ‘m willen vragen de Eendracht ‘in zijn achteruit’ te zetten.

Fokje Das

3 maart 2023

Van de Atlantische Oceaan op de Eendracht