De Rode Hondenwacht van 0 uur tot 4 uur.
Wat een luxe, in het hier en nu sterren kijken. Alleen aandacht voor de koers, die aan het roer telkens om correctie vraagt. Ik luister naar het geluid van de wind die door lichte koerswijzigingen steeds verandert. Ik hoor de wind zelf, en ook hoe de zeilen soms kort klapperen.
Het is nu ongeveer half twee. We genoten net een stevige korte tropische bui over de hoofden, in het duister. De een snelt naar binnen voor een kop thee, de ander trekt de capuchon strak over het hoofd. Ik hoor wat gemor en bovenal vallend lauw water. Niet vervelend. Stevige wind erbij. De Eendracht deint op de golven en maakt forse kantelingen.
Gisteren liep het zeewater soms aan bakboord over de reling. We zagen toen ook overdag urenlang een of twee walvissen meezwemmen aan stuurboordzijde. Het leek een spel. Een walvis naderde en toen hij vlakbij was, zagen we hoe hij zijn buik naar het schip toedraaide. Prachtig wit. Leek eerst het water nog zo ondoorgrondelijk zwart, ineens blijkt het transparant te zijn, je ziet de walvis gewoon onder water voorbij zwemmen.
En nu in de nacht, we herkennen elkaar amper in de duisternis. Ik zie de contouren van een lange manspersoon aan het roer. Omdat Cees tegen de twee meter is, vermoed ik dat hij nu aan het roer staat. De hemel is vol sterren en damp, mistflarden rond de horizon. We zien hoe de Grote Beer zich langzaam aan de horizon ontworstelt, eerst verticaal. Dan zie je hem langzaam kantelen. Paula zegt dat ie straks ‘in het droogrek’ ligt, ondersteboven.
Terwijl ik in het dagverblijf schrijf, hoor ik geluiden in de kombuis. Er worden tosties gemaakt. Intussen lopen twee van ons voor inspectie het ruim in. Buiten schijnt onze kwartiermeester Jeroen routineus omhoog en inspecteert of de zeilen op de juiste spanning staan, of alle touwen goed vast zitten.
Straks is het vier uur, dan zit de wacht erop. Dan kunnen we, als we het ontbijt overslaan, zeven uur slapen tot de lunch om half twaalf. Dat zou een brunch kunnen zijn voor ons Honden. Dan waarschijnlijk vol in de benen voor een overstag?
Deze hele tocht verloopt in vliegende vaart. Wellicht is de Eendracht nog nooit zo snel de oceaan overgestoken, met een gemiddelde van tegen de 10 knopen denk ik. We voeren afgelopen dagen en nachten soms urenlang met 12 knopen en dan keihard werken aan het roer, omdat de deining de koers steeds wijzigt.
Ik realiseer me wat een stel idioten we eigenlijk zijn, als we straks thuis elke dag weer meehollen in de ratrace vol digitaliën, smartphones en whatsapp-contactjes.
Eveline van der Pas