BLOG: ATLANTISCHE OVERSTEEK - THE END

BLOG: ATLANTISCHE OVERSTEEK – THE END

Wij zijn aan vaste wal….. De Eendracht is op tijd aangekomen in Ponta Delgada. 

Was dat fijn? Eerlijk gezegd nee……

Inmiddels ben ik thuis en schrijf ik deze laatste blog uit de trilogie ‘de Atlantische Oversteek 2023’ achter mijn niet wiebelende bureau. 

Is dat fijn? Eerlijk gezegd nee… 

Zat ik nog maar op de Eendracht… mijn lijf is hier, maar mijn hoofd is nog niet echt aan ‘vaste wal’.  

Is dat dan fijn? JA!!!

Want dat is wat het, in ieder geval, met mij gedaan heeft. Totaal los van alles en ‘uit je hoofd’ en terug in je hart en gevoel. Vertrouwen op de wind en de golven (en de koers van de stuurman) en alles nemen zoals het komt. Zal ik wat voorbeelden geven??

*Vliegt het net klaargemaakte eten door de keuken op de zoveelste hoge, onverwachte golf en moet de rijst van achteruit de keukenkastjes gepeuterd worden….. Ach, we staan er met zijn allen voor en maken schoon. 

*Glijdend over de kombuis vloer die vet onder de boter zit??? Ach, het levert bijna slapstick achtige taferelen op. 

*Onze HELDEN, koks Yvonne en Peter die hierdoor bijna een zenuwinzinking nabij waren…. Ach, met een theedoek als hoofddoek omgeknoopt op je hoofd ziet het leven (en zij zelf ook) er gelijk anders uit…

*Wat als de appel-verjaardagstaart (gemaakt door de assistent kok van de assistent kok, onze eigen dokter Caroline – die ik er overigens van verdenk dat zij binnenkort haar patiënten vaarwel zegt en een taartjes winkel gaat openen-)…. met een volgende grote golf, na de ontroerende woorden van de jarige Tom ‘ik heb nog nooit zo’n mooie taart gehad’….. hup…. voor onze ogen van de bar gelanceerd wordt….. Ach, gelukkig op het nippertje opgevangen kan worden door onze immer optimistische schipper (die man kan toch ook werkelijk alles….)

Je zou bijna vergeten dat we nog steeds zeilen… en hoe! De wind blijft ‘stevig’, nog steeds windkracht 8+ en reddingsvesten zijn nu niet alleen ’s nachts, maar ook overdag verplicht aan dek.

Het geeft ons de vliegende vaart om op tijd Ponta Delgada te gaan halen (wie gaat er de wedstrijd ‘voorspel de ETA winnen’?)

We lopen onze lek- en brandrondjes in de nacht (niet vergeten ‘hutje 32’) en dat is geen sinecure met deze wind en golven. 

Ondertussen is het moordspel ook niet helemaal uitgespeeld en vallen er nog steeds ‘doden’….

Ik vind het sturen elke dag leuker worden en heb het idee dat ik het schip en de wind beter ga snappen. Of komt dat simpel omdat ik de aanwijzingen van stuurman Leo probeer te voorspellen?

De wind is zo sterk dat één van de zeilen scheurt. En dit gebeurt dan niet als het licht is om 10 uur ’s morgens, maar letterlijk vlak voor het avondeten. Bootsman Stefan, niet aflatend in de weer, samen met de schipper en stuurman, vouwen ketelbinkie Jesper zowat op in het zeil, vanwaar hij aan de binnenkant de naald kan aanpakken en terug stoppen om het zeil te repareren. Precies voor middernacht is de klus klaar. Wat een geweldige prestatie!!!

Na zo’n wacht moet er natuurlijk weer ernstig ‘geëvalueerd’ worden door onze Blauwe Wacht. Het is toch best heftig dit zo mee te maken en we zijn allemaal deze dag lang in touw geweest. Wederom worden we goed verzorgd en staan er drankjes en chips voor ons klaar!

Ik geloof dat onze ‘evaluaties’ inmiddels bekend zijn op het hele schip. Onze schipper besluit zelf maar eens polshoogte te komen nemen. Nadat wij ons van onze beste kant hebben laten zien en 

….wij o.a. ‘een Bartje’ met de diverse blikjes hebben gegooid naar de blikjes prullenbak, 

….wij onze beste sketches uit van Kooten en De Bie (ik wil een lekkere vriendin… maar dat kan niet, daar ben ik voor behandeld.. ik moet nu sokken kopen met mijn moeder) 

… wij de beste tekst ever van Picobello BV voordragen ‘nergens aankomen.. wij zijn onderweg’

…. ik voor het eerst van het liedje ‘ik ben een kerstbal’ (daarvoor moet je bij kok Yvonne en machinist Bert zijn..) heb gehoord…

… het onze schipper het toch echt teveel wordt en hij hoofdschuddend het dagverblijf verlaat met de woorden ‘dit trek ik niet’……

Zeilen met de Eendracht is niet alleen zeilen.

Zeker, daar gaat het om en daarvoor ben je aan boord gekomen.

Maar het geeft je zoveel meer.

Mij heeft het ongelooflijk veel plezier gegeven zo met ‘niks’ (geen TV/social media) weer plezier te kunnen hebben. Eindeloos te kunnen lachen, te zingen en hele stukken tekst van wat dan ook terug te kunnen halen. Deels tot wanhoop van opper Wouter als we weer eens zeiden; ‘opper Wouter… wij vervelen ons…. (met dank aan postbode Siemen). ‘Oh nee, riep hij dan uit’, gaat het weer zo’n wacht worden’….

Maar, zoals gezegd, inmiddels terug aan vaste wal.

‘Opeens’ was daar dan toch de haven van Ponta Delgada.

Er was een enorme ontlading en menigeen moest huilen (ik ook dus). Het was een opluchting van dat we het veilig gehaald hadden, maar spijt dat het voorbij was, van vermoeidheid, van alles.

Het was, hoe dan ook, een heel speciaal moment.

De laatste avond werd afgesloten met een fantastisch 3 gangen captains diner, waarbij alles rustig op tafel bleef staan (hé… hoe was dat ook alweer…) en wij door de gehele crew bediend werden. Wat een fantastische avond met overheerlijk eten.

En na een laatste, rustige nacht (hé, je kon opeens gewoon onder de douche staan…) gingen we zaterdag van boord….

Dankjewel crew, dankjewel Blauwe Wacht, dankjewel Eendracht….

We komen jullie de 30st inhalen in Rotterdam!!!

Fokje Das

22 maart 2023

Vanachter mijn bureau, thuis in Amersfoort