Het voelt machtig als je het roer onder controle hebt en het schip kan bedwingen.

Het voelt machtig als je het roer onder controle hebt en het schip kan bedwingen.

Ik doe vandaag, vrijdag 7 januari, een verslag van de afgelopen nacht en dag aan boord. Vannacht hadden we de wacht weer van 24:00 tot 04:00uur. De temperatuur van 18 gr schat ik is niet echt koud maar er staat een stevige wind. Dus pak aan en warm aankleden. We kunnen wel zeggen dat we een hele stevige wind hebben in de nachtelijke uren. We zijn er zelfs even een speelbal van de wind.

Mijn hut is hut nr2 en dat is helemaal in de punt. Dit is met de enorme golven die we nu hebben en tussen de 10 en 20 gr schuinstand niet echt comfortabel, zeg maar gerust een hele uitdaging. We duiken met een flinke kracht in de golven en varen tegen heel wat paaltjes. Zo voelt dat tenminste. Erg oppassen dus!

Vannacht ging het prima. Achter het roer staan vergt opperste concentratie. Turend op de koers roerstand en windhoek. Liever even niet afgeleid worden door diepgaande en vaak interessante gesprekken waar de nachtelijke wacht zich uitstekend voor dient. Maar nu even niet.

Het voelt machtig als je dat onder controle hebt en het schip kan bedwingen. Koers was 145 en het sturen ging mij goed af het laatste uur van de wacht. Er was door de aantrekkende wind soms 30 knopen, maar ook met regelmaat 22. De schipper verkoos vooral gebruik te maken van de juiste wind en de snelheid. Soms voeren we wel 10 a 11 knopen. Na een mooie intense wacht mochten we onze kooi gelukkig in. De waterdichte deur is voor mij echt een enorme uitdaging en voordat ik in mijn kooi lig heb ik aardig wat evenwicht oefeningen moeten doen. Het slapen ging aardig en de andere wacht is om 8:00 uur overstag gegaan. Dit bemoeilijkt behoorlijk om mijn kooi uit te komen vanmorgen. We liggen bijna met het dek in de golven aan bakboord. ?? waar ik dus ook lig en steeds naar toe rol.

Meestal begin ik de ochtend met een lekkere douch maar dat is nu onmogelijk. Het wassen en aankleden is al een oefening op zich. De golven zijn enorm en komen ruim boven de reling uit. In het patrijzen poortje klots het zeewater rijkelijk. Dit geeft mij steeds even, met de deining van de golven ? een wasmachine gevoel. Inclusief het sop! Het schip beukt in de golven, de mast kraakt en knarst zich dapper door het geweld heen. Na een zeer vermoeiend wassen en aankleed festijn ploeter ik naar boven. Zeker de loodzware waterdichte deur is nu een echte krachtoefening die in de sportschool niet zou misstaan. Het ontbijt is al geweest en slaan we over, we gaan 11:30 uur lunchen, voor eten heet dat hier, wanneer je om 12 uur op wacht moet. Het aantrekken van zeilkleding is doodvermoeiend, maar ondanks dat het absoluut niet koud is toch zeker wel aan te bevelen. Ik heb mijn GoPro mee om de woeste zeevast te leggen. Het is echt een fascinerend gebeuren. Het schip klimt een golf op en duikt er met een galante beweging weer met volle snelheid vanaf. Daarna volgt een flinke dreun en spat het water meters hoog de lucht in. Hier kunnen we uren naar kijken en enorm van genieten. We lopen wacht van 12:00 uur tot 16:00 uur. Als ik achter het roer sta krijgen we regelmatig een regenbui over ons en ook zeker een zeewater douche. Dit geeft best wel het zeemansgevoel. Mooi is te zien dat de wind aantrekt tijdens een frontje en na het passeren weer wat afzwakt. De koers kunnen we nog steeds aardig op het Noorden houden. Na de wacht ga ik naar mijn hut en moet heel erg goed bedacht zijn op de onverwachte halen en stoten. Stampen van het schip wordt het ook wel genoemd is mij verteld.

Het haast onvermijdelijk gebeurd. Even los van alles en niets om vast te pakken verlies ik mijn evenwicht en val achterover op mijn billen. Grijp mij nog vast aan de rand van mijn kooi maar schaaf daardoor flink langs het houdt met mijn arm. Even beduusd blijf ik zitten…pff dat was een verrassingsaanval. Verzamel al mijn moed om overeind te komen tussen de halen door. Je komt echt bijna ff los van de vloer en de zwaartekracht speelt met je wat je nooit voor mogelijk zou houden. Daar ga ik een poosje op de grond zitten klem tussen mijn kooi en het was meubel. Dit voelt op dit moment ff het veiligst. Even laten bezinken wat me in die korte tijd is overkomen. Nuttig wat m & m,s en drink wat water en neem daarna toch wat mijn rust in mijn kooi. Moe van het worstelen met de kracht der natuur ligt het niet bepaald rustig en heb het idee dat ik steeds ff wordt opgelicht van mijn matras. En toch kan ik hier stiekem zo van genieten, maar tegelijkertijd is t ook best spannend en wil wel ongedeerd blijven.

Het is een bijzonder gevoel om in je kooi zo heen en weer te worden gewiegd. Er is voor mij niets heerlijker dan zo in slaap te mogen vallen. Wel toch ook flink onder de indruk samen met mijn hutgenoot Chantal dat er zoveel geweld en bijgeluiden loskomen. Het klotst en stampt tegen de boeg aan. We kunnen het enorm goed vinden samen en we lachen wat af. Ook zij heeft eerder op de dag een duikeling gemaakt in onze hut. Ze werd op mijn bed gelanceerd en is met haar hoofd tegen de zijwand gevallen. Niets ernstigs gelukkig.

We liepen nog verschillende wachten maar vandaag met wisselend schema komen we bij elkaar in de wacht. Zij is stuurvrouw. Na ons dutje samenroept de plicht weer en het avondmaal. We worstelen ons uit de kooi. Ik fris mij op, zet mij schrap tussen het was meubel en de kooi ombouw om de heftige deining de baas te blijven. Er zitten nog steeds flinke verrassingsaanval stoten tussen. Zo ook nu weer…. Ik hou het niet staande en grijp mij vast aan het plankje onder de spiegel waar de bekertjes in staan en gevuld zijn met tandenborstel tubetjes etc. Dit was even de enige optie… In luttele seconden heb ik het hele spul in mijn handen en vliegen de bekertjes door de hut en land de inhoud ervan in de wasbak. Deze is nog wat gevuld met water omdat door de scheefliggend schip niet leeg kan lopen. Gelukkig ben ik niet gevallen.

Dan komt Chantal binnen. Niet gaan lachen hoor, zeg ik haar. En laat de ombouw van de spiegel haar zien. Samen schieten we in de slappe lach… rapen schuddebuikend de gelanceerde bekertjes op en vissen de rest uit de wastafel. Zetten het in een hoekje op de grond weg. Met de omlijsting weten we even geen raad…het kost ons moeite om uit onze woorden te komen door het lachen. Dan komt Tjeerd, de stagiair, de waterdichte deur door. Ook hij schiet in de slappe lach als wij hem vertellen van het voorval, en de omlijsting tonen. Als hij wat is bijgekomen van het lachen zegt toe het te zullen repareren. Hij gaat gelijk op zoek naar betere schroeven en tijdens ons avond eten fikst hij de klus.

Boven in het dagverblijf is het natuurlijk een welkom vermaak en heerlijk gespreksstof…twee giebelende 50 + dames die de boel slopen en wilde verhalen vertellen. We horen dat er vandaag nog meer heeft plaatsgevonden. Ondanks alles spat de passie in dit avontuur ervan af, wat een dag!!! En dat alles nog onder volle zeilen.

Onze wacht begint nu om 20:00 uur in plaats van 24:00/04:00 uur. Wel beter vind ik persoonlijk. Zie er wel beetje tegen op om de brug op te gaan. Mag mijn tijd nemen en ga nadat de oefening zeilpak aan trekken, zwemvest om, mondkapje en muts op toch heel behoedzaam richting brug. Zoek een plekje waar ik stabiel sta/ zit.  Ik sla mijn beurt wel over voor brand en lek rondje, gelukkig is dat niet verplicht en kan iemand anders uit de wacht dat doen. Ben ergens in de wacht samen met John in dagverblijf wat drinken en we horen veel herrie uit de kombuis. Schenken er niet al te veel aandacht aan. Na onze pauze hijsen we ons weer in alle kledingstukken en zwemvest. In het Vondelpark (hal) zien we wat er zoveel herrie had veroorzaakt. De metalen grote afvalemmer uit de keuken was losgekomen uit zijn haakje en uit de keuken naar de hal gestuiterd. Een spoor van koffie drap en ander ondefinieerbare substantie lag over de vloer verspreid. We ruimen het zo goed en zo kwaad als het gaat op. Op de knieën is het veiligste maar ook dan glij ik doodleuk naar bakboord zo tegen de wc-deur terug. We kunnen er smakelijk om lachen en klaren de klus. Dan toch echt weer richting brug. De tocht wordt gemakkelijker gemaakt en vooral veiliger door de lijnen die zijn gespannen van bakboord naar stuurboord, ook op de brug is dit aanwezig.

Ik los de roerganger af.  Achter het roer staan blijft leuk en een machtig gevoel … we voeren nog steeds noord en proberen 60 aan de wind te varen…daarna af en toe even op de binnen brug en zo gaat ook deze wacht weer voorbij. Met het echte Eendracht gevoel sluiten we met veel plezier de dag af door samen wat te drinken. Heel lief word ik steeds geholpen om de waterdichte deur door te gaan richting hut. En zo zijn we erg moe maar voldaan en kijken terug op een zeer intensieve dag. We laten ons wederom heerlijk in slaap wiegen. Het belooft de komende tijd wel wat af te zwakken en daar kijken we stiekem toch ook wel weer naar uit.

Opstapper Janet Hage Remmers