Ik mag weer!

Een week voordat ik weer aan boord mag gaan voor een weekje weg als aankomend kwartiermeester, kijk ik met enige regelmaat op de weerapp: wordt het regenkleding of zonnebrand? Eigenlijk een zinloze exercitie omdat het weer op zee niet te vangen is in een app. Als ik iets heb geleerd de afgelopen tijd, is het dat op zee ieder uur anders kan zijn qua wind, regen of golven. Die app heeft dus geen zin wanneer ik weer mee mag met de Eendracht. Maar toch wil ik optimaal voorbereid zijn. Mijn tas met zeilkleding staat daarom altijd paraat, iets waar mijn vrouw gek van wordt. De tas staat namelijk prominent in de echtelijke slaapkamer. Je weet immers maar nooit wanneer je nodig bent aan boord…..

En dan is het zover. Bepakt en bezakt reis ik met de trein af richting Rotterdam. Nu nog in mijn gewone ‘burger’ kleding, die ik straks aan boord omwissel in mijn kleding als ‘zeeman’, met mijn veiligheidsschoenen, mijn werkbroek en mijn Eendrachtpolo waar op mijn borst net iets te groot mijn naam prijkt. Terwijl ik met hoge snelheid het landschap aan mij voorbij zie razen, komen mijn gedachten ook op toeren. Hoe zou het zijn om weer aan boord te zijn? Wie van de crew zou ik nog niet kennen? In welke wacht word ik ingedeeld? Wie wordt mijn kwartiermeester, waar zullen we heen varen… Door dit stilletjes in mijn eentje mijmeren in de trein overvalt mij opeens een golf van onzekerheid. Is het niet te lang geleden dat ik aan boord was? Weet ik nog wel wat ik moet doen als we opeens de zeilen moeten reven? Wordt het wel zo leuk en gezellig als de vorige keer?

Hoe zou het zijn om weer aan boord te zijn?

De magie van de Eendracht betovert mij altijd weer. Meteen wanneer ik het schip nader, heb ik het gevoel dat ik thuiskom….De hekken door, de gangway op en de eerste handen worden al geschud. De eerste grap en knuffel wordt al werkelijkheid alvorens ik het dagverblijf betreed. Bekende gezichten die even enthousiast reageren als de enkeling die ik nog niet ken. Dit komt wederom wel weer goed, denk ik bij mijzelf.

En dan is het tijd voor palaver: het moment dat we als Eendracht Crew bij elkaar zitten en waar de schipper een praatje houdt over wat ons de komende week te wachten staat. Wie we aan boord kunnen verwachten, wat de verschillende rollen, taken en verantwoordelijkheden zijn en of er nog bijzonderheden zijn waar we rekening mee moeten houden. En met deze ‘check-in’ is het zo ver, ik ben weer in mijn rol aan boord: die als aankomend kwartiermeester. Voor de komende week weer een zeeman met een missie: het eendrachtig varen met een geweldig zeilschip.

Na het palaver moet het schip klaar worden gemaakt voor vertrek. Een laatste poetsbeurt hier, een veiligheidscheck daar en een inspectie van de hutten. We zijn er klaar voor. Klaar om weer een bijzondere tocht te kunnen maken met een bijzondere crew. Want dat zijn mijn Eendracht collegae echt wel. Een bont gezelschap van vrijwilligers die in het dagelijks leven bij de politie of de brandweer werken, consultant zijn of in de verpleging een rol vervullen en nu samen werken als bootsman, kwartiermeester, assistent kok of oranjewacht. Het maakt niet uit wat je ‘aan wal’ doet, hier ben je vrijwilliger op de Eendracht. Als team werk je samen, moet op elkaar kunnen bouwen, op elkaar kunnen rekenen. Dag en nacht.

Als je het nooit mee hebt gemaakt om mee te varen is het moeilijk te beschrijven hoe het leven aan boord is. Ik krijg wel eens de vraag van de mensen om mij heen hoe het is om midden in de nacht mijn bed uit te moeten om in de striemende regen achter het roer te moeten staan. En waarom ik dat eigenlijk doe. En dan heb ik eigenlijk maar een antwoord: je moet het zelf ervaren. Het is niet uit te leggen hoe fantastisch het is om in een donkere nacht alleen de golven en de wind te horen. Niet afgeleid te worden door mobiele telefoon of het nieuws simpelweg omdat midden op zee je (gelukkig!) geen 5G hebt. Het op zee zijn met elkaar is het enige dat telt. En dat maakt het magisch.

En dát, beste collegae Eendracht vaarders, hoop ik nog vaak te kunnen en mogen ervaren: magische momenten aan boord waar we betoverd worden door het eendrachtig samenwerken.

Ik hoop jullie snel (weer) aan boord te zien!

Folkert Huysinga
Kwartiermeester in opleiding