'Dit was mijn kans!'

‘Dit was mijn kans!’

Verslag van Lisette – weekend Vlissingen naar Rotterdam (reisnummer 200730):

“Het doel van de Eendracht is fantastisch en ik wil daar graag aan bijdragen door eens mee te zeilen, maar het kwam er maar niet van. In het vanwege Corona aangepaste programma zat een tocht van 4 dagen op de Noordzee. Dàt was mijn kans! Tas gepakt en daar stond ik met mijn gezin op de kade in Vlissingen.

Na het welkomswoordje van schipper Hein staken we gelijk van wal. Het werd een droomweekend. Het was prachtig weer: de start met weinig wind, zodat iedereen kon wennen en niemand zeeziek werd. We hebben veel zeilhandelingen kunnen uitvoeren, vaak op de wisselmomenten van de wacht. Door Corona kunnen immers minder mensen mee en is de wachtploeg minder groot. Dan is het hard werken en soms best zwaar, want allemachtig wat zijn die masten en zeilen groot. Safety first, dus elke handeling wordt zorgvuldig voorbereid door zeer betrokken en ervaren crew. Taken zijn er naar ieders hart: zoek je avontuur dan kun je (aangelijnd) op de boegspriet het zeil opdoeken, ik als minder moedige opstapper kon lijnen vieren en met mijn hele gewicht trekken aan de neerhaler.

Hoogtepunt was toch wel dat we rond middernacht een deel van de zeilen moesten strijken vanwege onweer in de lucht. Het gaf echt het gevoel van ‘samen’ om zo’n klus bij aantrekkende wind (met vlagen tot 40 knopen vertelde de stuurman later) te moeten klaren.

Het viel me op dat op het schip alles goed is aangepast op de Corona-maatregelen. Eenrichtingverkeer, minder mensen tegelijk in het dagverblijf en de maaltijden per persoon op een dienblad. Dat voelde veilig en verantwoord. En natuurlijk moet je zelf ook blijven nadenken.

Op zondagochtend, in het zicht van de Nieuwe Waterweg vloog een formatie van vier vliegtuigjes een rondje rondom de Eendracht. Wij allemaal zwaaien, natuurlijk. Het ontroerde: ook zij zijn blij dat de Eendracht weer vaart!”