Zeilreis van de Azoren naar Rotterdam maart 2020

Zeilreis van de Azoren naar Rotterdam maart 2020

In de eerste week van Maart zag ik in een facebookgroep een berichtje staan van Nina met een oproep dat ze op zoek was naar een reisgenootje om mee te varen met de Eendracht. Er was namelijk een kortingsactie van 1+1, na een heleboel berichtjes naar elkaar te hebben gestuurd besloten we samen mee te reizen met de Eendracht van 17 tot 29 maart. Het plan was oorspronkelijk om met het vliegtuig naar Ponta Delgada (Azoren) te vliegen en vanaf daar met het zeilschip de Eendracht naar Brest (Frankrijk) te varen. Voor vertrek kreeg ik echter al een mailtje dat de plannen waren gewijzigd, de boot lag in Horta (ander eiland in de Azoren) en was niet welkom in de haven van Ponta Delgada dus met extra vlucht binnen de Azoren kon ik de boot nemen die in plaats van naar Brest te varen meteen zou doorvaren naar Rotterdam. Op zaterdag 14 maart kwamen we in de avond aan in Ponta Delgada waar we een formulier moest ondertekenen dat we 14 dagen in quarantaine zouden gaan. Wel hadden we nog de optie om terug naar huis te vliegen. Na een paar uur besloten we dat dit de beste optie zou zijn en had ik een vlucht geboekt op zondag 18 maart om 6u naar Lissabon met daar een 1,5 uur overstap naar Nederland. Omdat de vlucht van Lissabon naar Nederland net nadat ik geboekt had vol zat, koos Nina ervoor om een vlucht later op de dag naar Nederland te boeken. Toen we s’ochtends op het vliegveld aankwamen dacht ik even na te vragen of dat ging lukken met mijn overstap (omdat deze best krap was) maar daar kreeg ik de mededeling dat de eerste vlucht meer dan 5u vertraagt was en dus mijn overstap niet zou halen. De grondmedewerker was aan het kijken om mij om te boeken maar toen ze erachter kwam dat we de vorige avond waren aangekomen weigerde ze me verder te helpen uit angst voor Coronabesmetting. Ze liep naar de politie maar die zei dat we inderdaad wel naar huis mochten vliegen. De politieagent adviseerde om naar Lissabon te gaan en daar proberen om te boeken.  Maar 5u is een lange tijd om te wachten na een nacht van nauwelijks slapen. Ondertussen hield ik angstvallig de vluchten van Lissabon naar Nederland in de gaten, maar die waren inmiddels al tot dinsdag volgeboekt. Daarnaast was er veel gepraat over het afzeggen van alle vluchten. Om te voorkomen dat ik straks in Lissabon zou zijn en geen mogelijkheid om naar Nederland te komen, heeft mijn vader geregeld dat ik bij Marjon een studievriendin van hem die op de Azoren woont mocht verblijven. Omdat Nina wel een vlucht naar Nederland had die ze gewoon kon halen splitsten daar onze wegen. Ik werd opgehaald door Marjon en ben bij haar thuis een paar daagjes in quarantaine bijgekomen.

Op maandag middag belde Nanda de directeur van de Eendracht dat er een andere mevrouw was die wel met het vliegtuig naar Horta had kunnen komen en of ik dan nog mee zou willen met de boot. Ik besloot het te proberen want in het ergste geval was ik het geld kwijt van de vliegtuigtickets. Dus zo geschiet na een aantal uur telefoneren met de vliegtuigmaatschappij (enorme wachtrij) was ik in bezit van een vliegticket naar Horta voor 17 maart in de middag. Op het vliegveld aangekomen bleek de vlucht alweer een 45 minuten vertraging te hebben. Maar gelukkig liep de vlucht verder zonder vertraging. Op het eiland van Horta aangekomen mocht ik weer door een medische controle post maar met de mededeling dat ik binnen een uur met de boot weer zou vertrekken wist hij ook geen raad dus liet me maar snel doorgaan.

Na een korte taxirit kwam ik aan in de haven waar de boot aan een afgesloten kade lag dus moest ik wachten tot de agent van de eendracht me kwam ophalen en naar de boot zou brengen. Op de boot na een snelle temperatuurmeting werden binnen een half uur de trossen los gegooid en waren we vertrokken richting Rotterdam.

De eerste dagen verliepen voorspoedig en wende ik aan het wiegen van de zee, en de wachten van 4 uur op 8 uur af. Dit betekende in de praktijk dat wij de eerste dagen van 0.00-4.00 wachtliepen (sturen, zeilen trimmen, controles, corvee taken, tosti’s eten en natuurlijk sterren kijken) aan het einde van de wacht nog een glaasje Port om dan snel mijn kooi(bed) in te duiken tot ik om 11 uur ‘s ochtends weer gewekt werd om te lunchen/ontbijten  en om 12.00-16.00 weer een wacht te lopen. Dan wordt  er om 18 uur het diner geserveerd om tussen 7 en 8 weer een paar uur slaap te pakken. Na ongeveer 4 dagen verschoven te wachttijden en hadden we een iets schappelijkere tijd (van 8-12).

Op de boot verblijven 51 mensen bestaande uit bemanning een klein groepje toeristen en 24 Kazachse studenten van de zeevaartschool die als stage van Sint Maarten naar de Azoren hebben gezeild maar in de Azoren niet als één groep naar huis konden vliegen en dus hadden besloten mee te varen naar Nederland om vanaf daar naar huis te gaan.

Elke dag krijgen we na het eten een korte update en weersvoorspelling van schipper Tjerk en hangt er dagelijks een nieuwsbrief van het kantoor over met leuke weetjes en nieuws over Corona.

Op zaterdag 21 maart was er sterke wind voorspeld maar dat bleek in het echt nog wat heftiger te zijn. Windstoten van meer dan windkracht 12 en golven van een meter of 8. Helaas waren we hier niet helemaal op voorbereid dus was de bemanning in de storm druk in de weer om de zeilen te strijken. Dit duurde een paar uur maar is uiteindelijk met een paar kleine (repareerbare) beschadigingen aan het zeil gelukt. ‘S avonds zwakte de wind weer een beetje af maar de deining bleef nog enkele dagen aanhouden. Dat zorgde voor wat ongemakken zoals een onbruikbare afwasmachine, wasmachine en het koken wordt ook wel wat uitdagender. Maar ik kan wel zeggen dat ik heb gezeild in een orkaan op de oceaan.

In plaats van stilte voor de storm hadden we die na de storm want de wind zakte helemaal weg en hebben een paar dagen op de motor gevaren. Na een paar dagen rustig en varen volgens planning, was daar de volgende uitdaging  de radar bleek niet meer te werken maar na een harde reset van het apparaat in de top van de mast (42m hoog) door dappere bootsman Dewi werkte ook deze weer naar behoren.

Inmiddels zijn we onder Engeland en lijkt het eind in zicht te komen. Maar niks blijkt minder waar…

Op zaterdag 28 maart komen we in een volgende storm terecht al halen we hier maar net windkracht 8. Alleen omdat we inmiddels in het kanaal varen en de wind tegen hadden (varen op de motor) gaan we als we de stroming mee hebben maar 1 à 2 knopen. Omdat we met stroming tegen achteruit zouden varen en de bodem van de brandstoftank in zicht komt wordt de keuze gemaakt om om te keren naar de haven van Le Havre in Frankrijk. Hier zouden we brandstof kunnen inslaan en kunnen wachten tot het weer iet rustiger wordt.

Om de haven in te varen wordt er vlak voor de haven een loods aan boord gebracht om het invaren in goede banen te begeleiden. Dit is spectaculair om te zien met een klein snel bootje varen ze naar ons toe en springt er een man op een smalle ladder die over de reling hand om zo aan boord te klimmen. Deze meneer verdwijnt zo snel mogelijk naar het stuurhuis om zo min mogelijk contact te hebben met mensen. (Hij draagt ook een mondkapje ?)

Als we (op zondag) in de haven liggen mogen we niet van boord en mag er niemand meer aan boord dit om ervoor te zorgen dat er geen Corona virus aan boord komt. En moeten we wachten tot de brandstof geleverd wordt.

Helaas wordt ook hier het plan weer gewijzigd want de Fransen willen minimaal 15m3 brandstof leveren en kunnen maar 12m3 meenemen. Ook als we extra betalen zouden ze niet slechts de 12 m3 willen leveren. Nieuwe plannen worden gevormd en vertrekken dinsdag de haven van Boulogne-sur-Mer waar we als het goed is brandstof en wat voedsel (ook deze begint op te raken) kunnen kopen.

We vertrekken om 7u ’s avonds als de lijnwerpers (mensen om de trossen van de kant los te gooien) tijd hebben. Hijsen de zeilen en zetten koers richting Boulogne-sur-Mer.

Tijdens mijn wacht van 8.00-12.00 wordt er een vissersboot zichtbaar op de radar en wordt er geprobeerd contact te zoeken maar er komt geen reactie. Ook al hebben wij in principe voorrang zullen we toch moeten uitwijken omdat er geen overleg plaats kan vinden. Maar omdat we op de zeilen varen zullen we eerst de zeilen moeten laten zakken voordat we van richting kunnen veranderen. Er zijn 4 zeilen gehesen dus dit is best wel een uitdaging om snel uit te voeren. Maar als we vlakbij het vissersbootje zijn lukt het uiteindelijk toch om contact te krijgen kan er een plan gemaakt worden om een aanvaring te voorkomen. Wij zakken de zeilen en wijken uit naar stuurboord en de vissersboot creëert afstand door voor naar het westen te varen. Ramp voorkomen!

Uiteindelijk komen we in de avond aan in de haven van Boulogne-sur-Mer.

Hier wordt omgeroepen dat alle Kazachen zich moeten melden in het dagverblijf voor een mededeling.

Kazachstan gaat de grenzen sluiten en de laatste vlucht voor april zal op 3 april vertrekken. Om ervoor te zorgen iedereen met zekerheid die vlucht kan halen, zullen ze de volgende ochtend worden opgehaald door busjes van de ambassade van Kazachstan. Na enkele seconde begint de betekenis hiervan in te dalen en is de extase enorm binnen de groep. De reis die voor ze halverwege februari begon lijkt dan nu toch eindelijk tot een eind te komen.

De volgende ochtend wordt de brandstof geleverd en staat er een flinke groep politieagenten op de kade. Na veel overleg van de politie, de diplomaten, havenmeester en onze kapitein mogen de Kazachse studenten aan land. Er wordt afscheid genomen en vallen er enkele tranen. Als de eerste student aan land gaat wordt ze naam afgestreept door een diplomaat. Vervolgens volgt er een paspoort controle door de politie. Dit was wel even spannend want telefoontjes worden gemaakt, maar uiteindelijk wordt de stempel geplaatst en mag hij zijn spullen in de auto zetten. Met elke student die een stempel krijgt gaat het proces soepeler tot uiteindelijk iedereen aan kant staat. We zingen vanaf de boot de yel van de ‘Eendracht’ en de ontlading is te  voelen in de lucht. Als alle studenten in de auto zitten vertrekt de diplomatieke stoet van 6 voertuigen onder veel getoeter en het luiden van de bootshoorn richting Nederland.

Aan de overgebleven mensen om de nieuwe voedsel voorraden aan boord te brengen. We vormen een lijn en zijn blij met al het fruit, yoghurt en snacks (deze waren inmiddels op) die aan boord gebracht worden. Omdat het plan was dat de Kazachen mee zouden varen naar Nederland is dit wel enorm veel voor de overgebleven 26 mensen. Maar nadat alles aan boord is en opgeruimd vertrekken we richting Nederland op de motor. Want er staat nauwelijks wind.

Er worden nieuwe groepjes gevormd om wacht mee te doen waar deze eerst uit 10 mensen bestond vormen we nu met 4 mensen één wacht. Dit is echter geen enkel probleem omdat helaas de zeilen toch gestreken blijven. Als ik na de lunch aan het roer sta gaat het brand alarm af. Als dit aan wal zou gebeuren loop je even naar buiten en wacht je tot het opgelost is maar op een boot in het kanaal zorgt dit toch wat meer spanning. Er zijn namelijk geen hulpdiensten die je snel hulp kunnen bieden. Aangezien ik achter het roer sta en de stuurman Hein (heeft de verantwoordelijkheid voor de wacht) ergens an

ders bezig is kan ik niks anders doen dan koers houden. Er wordt omgeroepen dat er naar waarschijnlijkheid brand is in het kombuis (keuken). De verantwoordelijke mensen gaan kijken en er blijkt vals alarm te zijn geweest. Pfieuw weer een ramp vermeden.

’s Avonds bij het diner is het afsluitingsdiner die uitgebreider is en er door de bemanning voor gezorgd wordt dat bijna iedereen tegelijk kan eten. Na nog een laatste nachtwacht (00.00-4.00) zet ik de wekker om 7u ’s ochtends om te kunnen zien hoe we de nieuwe waterweg opvaren. Helaas ben ik nog zo moe dat ik niet voor 7.40 mijn kooi uit kan komen en dus het eerste stuk mis. Maar gelukkig heb ik nog wel de skyline van Rotterdam kunnen zien vanaf het water.

Als we om ongeveer 9.30 aankomen bij onze aanlegplaats in Rotterdam staat daar een bescheiden ontvangstcomité op ons te wachten. Hetgeen wat mij als eerste opvalt dat iedereen netjes de 1,5 m afstand houd. En dan komt pas echt het besef dat er enorm veel verandert is in Nederland.

Nadat we hebben aangelegd drinken is het tijd voor de laatste pikheet van deze reis. We drinken nog een kop koffie met een stuk apfelstrüdel voor de verjaardag van bootsman Dewi. En dan is het toch echt tijd om aan land te gaan waar papa en Joske staan te wachten om me op te halen. Zo komt er dan een eind aan deze avontuurlijke reis.