BLOG: ATLANTISCHE OVERSTEEK DEEL 2

Wij zijn ‘the point of no return’ gepasseerd en koersen richting Ponta Delgada. Deze reis die bij vertrek eindeloos lang leek, nadert nu zijn eind. Inmiddels spelen wij een ander spel; wie kan de ETA (verwachte aankomsttijd) op de Azoren raden? De te verdienen prijs is niet bekend gemaakt maar toch zijn er vele inschrijvingen die varieeren van donderdag, vrijdag tot en met zaterdag.

Wat is er verder gaande op de Eendracht? Wij houden ons bezig met de vraag ‘hoe eet je spaghetti’? Als halve Italiaanse en ‘zeun van dienst’ breekt mijn hart als de spaghetti gesneden wordt. Gewoon, aan je vork draaien en hoppa naar binnen. Gelukkig heeft onze opper dit op tijd ingezien. Echter, het kan natuurlijk zo zijn dat als de spaghetti in de pan moet en er net een grote golf komt, de kok van schrik deze middendoor breekt…… Tja, dan wordt het een ander verhaal natuurlijk….

De dagelijkse routine blijft ‘zeil hijsen, zeil strijken, rifje erin, rifje eruit, overstag gaan, jaja lekker bezig.

Onze optimistische schipper is nu dan toch een depressie ingevaren op zoek naar de Westerlies winden en het weer is drastisch veranderd. Er is regen, harde wind met vlagen van 44 knopen en het schil rolt zoals nog niet te voren. Het water komt over het gangboord en ook onze patrijspoortjes stromen vol. Ik sta mezelf niet toe om bang te zijn. Maar, eerlijk is eerlijk, ik vind het goed pittig. Alles wordt een uitdaging. Slapen lukt het beste als je jezelf min of meer baricadeert in je bed. Douchen wordt een ‘dingetje’. Om over eten maar niet te spreken. Ik begrijp nu wat de uitdrukking ‘je kan er soep van koken’ vandaan komt. Aan de vlekken in mijn broek kan je het hele menu van de afgelopen dagen aflezen.

Ik besef des te meer dat deze oversteek geen reis voor watjes is. Het brengt je aan de randen van van je fysieke en mentale kracht. Ik heb me niet goed genoeg kunnen voorstellen hoe het zou zijn. En ik merk nu ook dat ik straks aan het thuisfront ook niet goed genoeg zal kunnen uitleggen wat deze reis met je doet en wat het je brengt. Als ik een woord zou moeten gebruiken is het ‘verrijkend’ (met dank aan Jaap). Want dat is het. Ook al verlang je naar een bed wat niet meer schommelt en drinken kunnen neerzetten zonder dat het in de schoot van een ander terecht komt.

Ook de zeilhandelingen worden in dit weer zwaarder en worden met aandacht en optimale veiligheid uitgevoerd. Toch worden we op een middag tijdens handelingen op het voordek enorm verrast door een grote golf die onverwacht het dek overspoelt. Vier van ons waren aangelijnd bezig en alle vier stonden ze daar, Godzijdank, na de golf nog steeds. Dit is ook zeilen maar het hakt er toch wel even in. Gelijk valt er ook een warme deken van aandacht en zorg voor elkaar over het schip. Ieder kan zijn verhaal kwijt; crew en opstappers over en weer aan elkaar. De koks Yvonne en Peter zetten onmiddellijk ‘troost eten’ in en we krijgen worteltjestaart, pannekoeken en heerlijk Boeuf Bourgignion. En daarna….. door…… we gaan door…

We varen ook 2x door een tijdszone heen (van St. Maarten met Nederland 5 uur verschil) en dat brengt mij tijdens de hondenwacht zomaar op het record van 2 uur aan het roer!!!! Ja, zo makkelijk is dat. Onze hondenwacht zit er inmiddels op en Truus en ik hebben een gezongen evaluatie gehouden om half 5. We zagen het langzaam licht worden die dag…. ja, gezelligheid kent geen tijd bij de Blauwe wacht.

Vandaag heb ik mijn beste moment van de hele reis beleefd. Met Leo naast mij aan het roer gingen we overstag. Hij vertelde mij precies op hoeveel graden roer ik moest sturen (dus mij komt geen enkele eer toe) maar toch was het een magisch en emotioneel moment. Alles en iedereen op het dek. Alle zeilen paraat en vanaf de brug heb je overzicht over alles. Het is magisch. Geweldig dat ik dit mocht doen.

Mag ik tot slot de hartelijke groeten terug doen aan de vader van de opper?

Fokje Das

8 maart 2023

Vanaf de Atlantische Oceaan op de Eendracht