OP REIS MET JONGEREN EN KANKER
Zeeën van tijd. Wind in de zeilen. Aan het roer staan. Tussen wal en schip vallen. In hetzelfde schuitje zitten.
Zoveel Nederlandse uitdrukkingen kregen een week geleden een dubbele betekenis.
Voor de vijfde keer organiseerde ik samen met ons Stichting Jongeren en Kanker team een onvergetelijke reis aan boord van Stichting Zeilschip Eendracht.
Samen met ruim dertig andere jonge mensen die leven met (de gevolgen van) kanker ging ik wederom de uitdaging aan. Trossen los in Ijmuiden, oversteken naar Engeland, om vijf dagen later terug te keren in Rotterdam.
Niet al deze jonge mensen hebben zeeën van tijd. Sommigen van ons hebben nu al een houdbaarheidsdatum gekregen. Wetende dat het einde nadert, zonder precies te weten wanneer. Dapper reizen zij verder, op zoek naar grip in deze mistige periode.
De kanker heeft de wind (tijdelijk) uit onze zeilen gehaald. Het ene moment bevind je je middenin de wervelwind van studeren, daten, feesten, solliciteren, verliefd worden, trouwen, huis kopen en zwanger raken. Het volgende moment is het windstil. Je gezonde leeftijdsgenoten waaien aan je voorbij, op weg naar volwassenheid en de rest van hun zorgeloze leven en jij blijft achter.
En dan ga je de medische molen in. Op tijd melden bij je afspraken, infusen vol troep sijpelen je lichaam in en je wordt onder enge apparaten doorgehaald.
Er wordt geprobeerd je te betrekken bij de te maken keuzes, maar ergens weet je dat er maar één optie is. Alles ondergaan. Het roer dat je net in handen had genomen in deze fase van je leven, is je ruw en ongevraagd uit handen getrokken.
En dan, na de eerste klappen enigszins verwerkt te hebben, kijk je weer voorzichtig om je heen. Alles wat eerst vanzelfsprekend was, voelt onzeker. Je omgeving lijkt veranderd. Maar eigenlijk ben jij jezelf kwijt geraakt. Je hebt het gevoel de enige te zijn. Iedereen wil je helpen, maar niemand die het echt begrijpt. Er wordt naar je geluisterd, maar je voelt je niet echt gehoord.
En dan blijk je niet alleen te zijn. Er zijn er meer. Lotgenoten heten ze. Maar daar hoor jij toch niet bij? Totdat je ontdekt dat zij ook ‘gewone’ mensen zijn zoals jij. Met plannen, doelen en dromen voor de toekomst. Allemaal door de kanker onderuit geveegd. We zitten in het zelfde schuitje. En dat is stiekem best heel gezellig.
Lieve lotgenootjes, dank jullie wel voor weer een fantastische week op zee! ?
Stichting Jongeren en Kanker: “De leukste club waar je niet bij wil horen!”