‘Samen op koers’ met Zeilschip Eendracht

Door Sophia Sleeman

Verscholen achter plunjetassen, rugzakken en een enkele koffer, verzamelt de groep zich woensdagochtend 15 augustus 2018 op het puntje van de Holland Amerikakade. Nieuwsgierige, gespannen blikken en omhelzingen met bekenden. Zo verschillend als we zijn, er heerst een onvermijdelijke verbintenis. Allemaal hebben we op jongvolwassen leeftijd een diagnose gekregen die ons leven op zijn kop zou zetten: kanker. Hoe zou het zijn, vijf dagen met elkaar leven op zee?!

Grenzen verleggen

Tijdens het palaver met de crew bespreek ik kort met welke groep we de volgende ochtend uit zullen varen: ‘De groep is heel divers, mannen en vrouwen tussen de 18 en 35 jaar met verschillende achtergronden en interesses. Maar ze hebben allemaal, net als ik, kanker gehad. Velen van hen zijn hierdoor, soms onzichtbaar, beschadigd en zullen niet altijd voor honderd procent mee kunnen draaien. Het doel is om onze grenzen te ontdekken en te verleggen, maar het belangrijkste blijft dat iedereen gezond en blij zondag terug aan wal stapt.’ De crew knikt begrijpend. Ze hebben van hun collega’s gehoord hoe bijzonder onze reis twee jaar geleden is geweest, en staan allen te popelen om de groep aan boord te verwelkomen.

Leven aan boord

Het is even wennen allemaal, het ritme van het schip, de sensatie van de golven, het intensieve samenzijn. Eenmaal geïnstalleerd in de slaapvertrekken, ofwel hutten, en ingedeeld in ploegen, aan boord beter bekend als wachten, kan de reis beginnen… Terwijl we rustig de Rotterdamse waterweg uitvaren, wordt het schip van binnen en buiten verkend en leert men enkele basis zeilhandelingen die straks op zee goed van pas zullen komen. Kijkend naar de horizon maken we kennis met de open zee, en langzaamaan komt het wachtensysteem op gang. Afwassen in de kombuis, zeilen hijsen en strijken, met het roer in handen het schip op koers houden, eten opdienen in het dagverblijf en haren naar achter houden van hen die zeeziek over de reling hangen, overal aan boord gebeurd wat!

Met een half woord

Wanneer je denkt dat deze vijf dagen in het teken staan van heftige kankerverhalen, heb je het mis. Ook de crew merkt het al snel: dit zijn positieve, levenslustige, jonge mensen. Jonge mensen met een verhaal. Natuurlijk worden er, naast het vele lachen, her en der ervaringen uitgewisseld, armen om elkaar heen geslagen, en vinden emoties hun weg naar buiten. Niets fijner dan je hoofd leeg maken, zittend voorop het schip, je ogen strak op de horizon gericht, terwijl het schip genadeloos de golven onder je kapot slaat. Of onder een dekentje genieten van de adembenemende zonsondergang, je vingers om een warm kopje thee geklemd, in een alleszeggende stilte. Even vijf dagen niks hoeven uitleggen. Omringd zijn door een groep jonge mensen die weten hoe het is. Die jou met een half woord begrijpen.

Teamwork

Naast de waardevolle momenten van uitwisseling en opbloeiende vriendschappen, wordt er hard gewerkt aan boord. De enorme zeiloppervlaktes en ontelbare meters lijn dagen ons uit om samen te werken en onze fysieke en mentale grenzen op te zoeken. Als we Engeland willen bereiken, kunnen, mogen en willen we niet opgeven. Meer en meer beseffen we ons dat het schip een vierentwintig uurs ‘bedrijf’ is: de Eendracht slaapt nooit. ’s Nachts om vier uur rolt er weer een groepje slaperige deelnemers hun hut uit, op weg naar de ‘dagwacht’. Onder leiding van de crew zullen zij de komende vier uur het schip bemannen, en meemaken hoe de kraakheldere sterrenhemel plaats maakt voor een adembenemende zonsopkomst. Dankbaar haast de voorgaande wacht zich naar beneden, hun maag gevuld met vers gebakken tosti’s, op weg naar bed. ‘Tot straks aan het ontbijt’, zeggen ze dapper, wetend dat ze daar waarschijnlijk niks van mee zullen krijgen. Niet lang daarna vallen ze heerlijk wiegend op de golven in slaap.

Terug op koers

Op jongvolwassen leeftijd kanker krijgen, valt te vergelijken met een schip die haar koers verliest. Plots wordt het roer uit je handen getrokken, en je, eens zo zorgvuldig uitgestippelde, koers wordt ruw verstoord. De zeilreis voelt in vele opzichten als synoniem voor het pad wat wij in ons jonge leven bewandelen. De koers laat zich, net als het leven, niet vastleggen. Plannen moeten continu worden bijgesteld, en we zijn afhankelijk van waar de wind ons naartoe brengt.

Gelukkig is de wind ons deze week goed gezind, en varen we met volle vaart op ons doel af: aanmeren in Engeland. Afwisselend nemen deelnemers het roer, letterlijk en figuurlijk, (terug) in handen. Het onbeschrijfelijke gevoel dat je krijgt van een zestig meter lang zeilschip op koers houden doet goed, het geeft vertrouwen. Vertrouwen en kracht waarmee jíj weer aan zet bent, zonder tegengehouden te worden door kanker. Wanneer we de haven van Great Yarmouth binnenvaren, heerst er een uitgelaten stemming aan boord: We hebben de overkant gehaald! De dagen vliegen voorbij, en van heimwee is nauwelijks sprake. Aan het einde van de gezellige avonden aan wal in Great Yarmouth en Scheveningen, wijzen de drie torenhoge masten ons de weg. Ze leiden ons naar huis: terug naar de Eendracht, our home away from home.

Steun ‘Samen op koers 2021’

De goede doelen reizen van Stichting Zeilschip Eendracht en Stichting Jongeren en Kanker kunnen niet uitvaren zonder jouw steun.

Doneer op geef.nl/samenopkoers en help deze reis mogelijk te maken!

Kijk ook op www.jongerenenkanker.nl